Naar de top van Afrika: de magie van de Kilimanjaro beklimmen

Ruim een kwart maakt halverwege rechtsomkeert. Wie de top wil halen van de hoogste berg van Afrika die moet doorzetten. Maar misschien nog wel belangrijker: genieten. Want de Kilimanjaro beklimmen is magisch. Simone ging de uitdaging aan en deelt haar ervaring én praktische tips.

“Iedereen kan de top halen. Je moet gewoon pole pole de berg op. Dat betekent rustig, no hurry in Afrika.” Onze gids Nicodemas lacht hard om onze gezichten, waarvan de zenuwen af te lezen zijn. Nog even en dan beginnen we aan de tocht naar het dak van Afrika. Van een tropische 34 graden lopen we in zes dagen naar een temperatuur van min 10. Ik vrees het ergste.

Coca Cola route

Uit de zes routes hebben we gekozen voor de Marangu route, ook wel de Coca Cola route genoemd en naar het schijnt de eenvoudigste van ze allemaal. Meteen bij aankomst in het Kilimanjaro National Park worden we omarmd door de magie van deze dode vulkaan. We belanden midden in het tropisch oerwoud en wandelen door een zee van verschillende kleuren groen. Eigenlijk draait deze beklimming vooral om intens genieten van de Afrikaanse natuur.

Een paar uur na vertrek arriveren we in het eerste kamp. Het is alsof we weer op schoolkamp zijn als overal houten hutjes opdoemen. Er heerst een optimistische sfeer onder de klimmers: we hebben de eerste dag met succes volbracht.

Confrontatie

Gewapend met een poncho vertrekken we de volgende dag naar het tweede kamp. Al snel verandert het landschap. De bomen worden steeds kleiner; struikgewas domineert op deze hoogte van 3000 meter. Tegen het middaguur komt de onvermijdelijke regen. Als verzopen katjes eten we onze lunch aan een gammele picknicktafel. Na een dag op pad te zijn vraag ik onze gids of hij nog niet moe is. “Ik ben een gids. Ik ben nooit moe,’’ lacht hij zelfverzekerd.

Toch komen we er snel achter dat dit niet voor iedereen geldt: twee dragers komen met een noodvaart langs gerend. Ze duwen een stretcher met daarop een vrouwelijke klimmer naar beneden. Hoogteziekte kan op deze hoogte fataal worden. Door een tekort aan zuurstof kunnen klimmers last krijgen van hoofdpijn, benauwdheid en misselijkheid. Een ander Nederlands stel schrikt niet van ons verhaal over de afgevoerde vrouw. “Eergisteren hebben we een Aziatisch meisje langs zien komen. Overleden.’’ We beginnen te twijfelen. Waar zijn we aan begonnen?

Sneeuwmannen

We besluiten door te gaan maar blijven nog wel een extra dag in het kamp om beter aan de hoogte te wennen. Als dag vijf aanbreekt voelen we ons prima en zijn we klaar voor de zwaarste dag: de weg naar de echte top. We lopen over eindeloze vlaktes met niets dan wolken om ons heen.

Aangekomen in het laatste kamp krijgen we vier uur om te slapen. Om twaalf uur ’s nachts moeten we klaarstaan om aan de zwaarste beproeving van de expeditie te beginnen. Om half 12 trekken we onze besproken zes lagen kleding aan. Het liefst ziet Nicodemas dat ik twee broeken over elkaar aantrek, maar dat past simpelweg niet. Als dikke sneeuwmannen schuifelen we naar buiten. De maan geeft verbazingwekkend veel licht en onze hoofdlampjes blijven voorlopig uit.

Als een kameleon

“Kleine stapjes zetten. Net als een kameleon,’’ zegt Nicodemas optimistisch. Deze route is anders dan die van de vorige dagen. We klimmen en klauteren over de stenen en hebben onze handen nodig om omhoog te komen. Ik voel de zuurstof uit de lucht verdwijnen en na elke vijf stappen moet ik stoppen. Ik hijg alsof ik een marathon heb gerend. ”Kleine stapjes zetten. Langzaam lopen,’’ herhaalt Nicodemas nog eens. Ik wil het niet meer horen. Ik voel dat mijn bewustzijn wegzakt. Nicodemas pakt me meerdere malen vast: “Niet in slaap vallen! Doorlopen,’’ roept hij tegen me.

 De magie van de Kilimanjaro

Af en toe heb ik een helder moment. Ik zie hoe prachtige kristallen worden verlicht door het schijnsel van de maan. Dan komt er plots een einde aan mijn gevecht omhoog. “Kijk! Daar is de top!’’, wijst Nicodemas. Ik klauter over de laatste stenen. Een groot groen bord doemt op uit de duisternis. Mijn gevoel zegt dat ik het moet aanraken. Dan plof ik neer. We hebben het gehaald. Voor me zie ik de zon opkomen. Achter me hangt de witte maan. Ik kan wel huilen. Ik hoef helemaal niks meer. Slechts de weg naar beneden en het genieten van een prachtige herinnering wacht ons.

Geschreven door Simone den Braber - Simone schrijft geregeld artikelen voor Stop and Stare over bijzondere plekken en mooie reizen die zij heeft gemaakt.