Eilandwandelingen op Nederlandse bodem

Sinds 2010 werden de zogenaamde BES-eilanden Saba, Sint Eustatius en Bonaire bijzondere gemeenten van Nederland. Daarmee werd Nederland drie bergen rijker en werd regenwoud officieel onderdeel van de nationale vegetatie. Alle drie bieden ze een ongelooflijke natuurpracht onder en boven water. Ik hield zelf het hoofd boven water en testte enkele pittige eilandwandelingen in de tropen. Eens terug thuis in België ging ik op pad met een nieuwe wandelgids voor Nederlandse eilanden. De hoogteverschillen op Schiermonnikoog en Schouwen zijn een pak kleiner, maar het uitzicht is er niet minder weids.

St Eustatius: stap binnen in het ‘elfenwoud’

St Eustatius, kortweg Statia, is een Bovenwinds pareltje. The Quill, een verengelsing van het Nederlandse ‘kuil’, werd geboren als vulkaan, maar die slaapt vandaag als een roosje. Op en rond de 600 meter hoge berg lopen acht verschillende eilandwandelingen. Ik nam het Crater-trail die een goede kennismaking biedt met de enorme caldera. Het schaduwrijke pad is goed aangegeven en begaanbaar. Het is een heerlijke tocht naar boven. Heerlijk stil ook, tot ik plots word opgeschrikt door enkele verwilderde kippen. Nog geritsel in het struikgewas? Enkele gealarmeerde Caraïbische heremietkreeften of soldier crabs krabbelen weg. Ik passeer de fameuze ‘toeristenbomen’. De felrode, afbladderende bast van de gumbo-limbo laat inderdaad weinig aan de verbeelding over.

Wanneer ik de kraterrand nader wordt het pad wat steiler, de bomen dikker en hoger. Eenmaal boven heb je een uitgestrekt, maar eerder eentonig uitzicht over de dens begroeide krater. Maar! Eigenlijk moet het beste nog komen: de 300 meter diepe afdaling in de krater. Die ziet er enger uit dan ie is. Enige behendigheid is wel aangewezen. Met behulp van een dik touw klauteren we naar beneden. En dan sta je daar in die ‘kuil’ en stap je binnen in een mysterieuze en nevelige wereld van ontzagwekkende bomen, olifantsoren, mossen, varens en lianen. Ik voel me klein, maar geborgen in dit sprookjesachtig aandoende elfenwoud. Ik dring verder door in het territorium van de ongevaarlijke coluberslang, de ‘red-bellied racer’. Zal ik er een zien? Wanneer ik het pad helemaal heb afgelopen en de zoektocht bijna heb opgegeven, spot ik er eentje. Het koudbloedig serpent ligt rustig te zonnen op een steen. De bekroning van een bijzonder leuke wandeling!

Saba: verken een groen juweeltje

Saba, het eiland dat zichzelf omschrijft als de “Unspoiled Queen of the Caribbean”, doet zijn naam alle eer aan. Over het eiland loopt één lange, in 1947 aangelegde, geasfalteerde weg. Daarbuiten hult de bult zich in dik tropisch regenwoud doorprikt met enkele dorpjes met tot de verbeelding sprekende namen als The Bottom en Hell’s Gate. De meest populaire van alle eilandwandelingen die je op Saba kunt maken, is de Mount Scenery Trail. 1064 mossige en gladde traptreden leiden je naar een hoogte van 877 meter en voeren je langs palmbomen, bananenplanten, orchideeën en mahoniebomen.

Eenmaal op het plateau op de top kan je twee verschillende uitkijkpunten opzoeken. Het ene is wat ‘sportiever’ dan het andere en vergt een klauterpartij bovenop een dikke rots. Helaas maskeren laaghangende wolken het panorama. Dan maar naar het andere gezichtspunt. Ik pak mijn picknick uit en wacht op een gat in de wolken. Mijn geduld wordt beloond: The Bottom ligt aan mijn voeten. Toch was dit voor mij niet de mooiste of meest gevarieerde wandeling op Saba. De volgende dag combineer ik een aantal van de eeuwenoude paden die Saba’s vier dorpen (1400 inwoners) met elkaar verbinden tot een grote rondwandeling: de ‘Sulphur Mine Trail’, de ‘All Too Far Trail’, de ‘Sandy Cruz Trail’, de ‘Maskehorne Hill Trail’ en ‘Crispeen track’. Ik loop door feeëriek nevelwoud. Hier en daar openbaart zich een uitzicht op de typische witte Sabaanse cottages met groenwitte luiken en rode daken. Onderweg trakteerde ik mezelf op een excellente lunch in het Queen’s Garden Resort, een klein paradijs verscholen tussen twee weelderig groene heuvels.

Bonaire: duik in opmerkelijke natuur onder en boven water

Aan de georganiseerde wandelreis die ik maakte, kon ik een staartje breien in Bonaire. Het eiland wordt geroemd om zijn onderwaterwereld en is dus een populaire bestemming bij watersporters en duikers. Maar daar had deze hardnekkige landrat weinig oren naar. Zelfs al is Bonaire geen typisch wandeleiland, toch valt er ook te voet opmerkelijke natuur te beleven. In het Washington Slagbaai National Park lopen drie wandelroutes, waaronder de beklimming van de Brandaris (241m). Nodeloos te zeggen dat je van op de top een magnifiek uitzicht hebt over het nationaal park en de blik bij helder weer helemaal tot in Curaçao reikt en zelfs tot in Venezuela. Belangrijk om te onthouden, is dat je de eilandwandelingen hier het best zo vroeg mogelijk ’s ochtends aanvat vanwege de hitte. Na 12u ’s middags verbiedt het park je de tocht om precies die reden nog te starten. Je komt ook best in een stevige (terrein)wagen, als je het park nadien op vier wielen wenst te doorkruisen. Dat is trouwens een echte aanrader. Cactuswouden, lavaformaties, aloëvelden, blowholes, kalkterrassen, leguanen, een oude haven met historisch gebouwen, zoutpannen met flamingo’s, zandstranden en snorkelplaatsen… Ik hield me moeiteloos een hele dag bezig.

Eilandwandelingen in Nederland

Eens terug thuis had ik de smaak van Nederlandse eilanden goed te pakken en las ik op twitter over een gloednieuwe wandelgids getiteld ‘De mooiste eilandwandelingen van Nederland’. Onder het motto ‘zoek het niet te ver’, ging ik op pad in Schouwen-Duiveland. Schouwen is een zogenaamd voormalig eiland, maar vandaag nog steeds aan alle kanten omringd door water. De uitgestippelde wandeling vanuit Burgh-Haamstede is bijzonder gevarieerd en loopt onder meer langs de Oosterschelde, het strand en door de Zeepeduinen. Dat laatste stukje was voor mij het hoogtepunt. Letterlijk, maar ook een beetje figuurlijk omdat het er naar Nederlandse normen behoorlijk op en neer gaat.

De gebruikte gids met eilandwandelingen is praktisch van formaat en de kaarten en aanwijzingen zijn duidelijk. Hij is aangenaam vormgegeven en rijkelijk geïllustreerd. Had ik deze gids maar in handen gehad tijdens mijn bezoek aan Schiermonnikoog! Een paar jaar terug nam ik een winterse short break op het Waddeneiland en maakte er twee eilandwandelingen die in ‘De mooiste eilandwandelingen van Nederland’ beschreven staan. Het was heerlijk lopen op Lytje Pole. De wandelingen leidden me langs ‘Klein Zwitserland’, twee vuurtorens, een bos, een bunker, een opmerkelijke begraafplaats en ook wel langs de open haard van Strandhotel Noderstraun en Strandpaviljoen De Marlijn waar ik geweldig lekkere verse kokkels verorberde. Terugdenkend aan al dat fraais, bedenk ik dat ik snel nog eens noordwaarts moet, gewapend met mijn handige, nieuwe wandelgids.

WIN: Gids ‘De mooiste eilandwandelingen van Nederland’

Ja, er is te voet genoeg te bewonderen in Nederland! Ben je geïnspireerd geraakt om zelf ook op pad te gaan? We mogen een exemplaar wegeven van ‘De mooiste eilandwandelingen van Nederland’! Meedoen doe je als volgt:

1. Laat in de comments hieronder weten wat volgens jou het mooiste stukje Nederland is.
2. Meld je aan voor onze nieuwsbrief via de button hieronder. Ben je al aangemeld, dan volstaat het achterlaten van een reactie. De winnaar wordt bekend gemaakt in de nieuwsbrief van april.

Foto’s: Sylvie de Weze

Geschreven door Sylvie de Weze - Sylvie is fotografe en gepassioneerd door eilanden. Het liefst dweilt ze die te voet af. Haar trefwoorden zijn natuur, cultuur, duurzaam, veggie en afgelegen plekken. Van die plekken die ze eigenlijk niet wil delen, maar hier toch over schrijft.