Fietsend op wereldreis: Zahariz, de Maleisische nomade

De 34-jarige Zahariz Khuzaimah besloot vijf jaar geleden om zijn normale leven in te ruilen voor het onvoorspelbare leven als nomade. De Maleisiër begon aan de reis van zijn leven, met de weg als zijn nieuwe thuis en zijn fiets en tent als beste vrienden.

Zahariz, geboren en getogen in Kuala Lumpur, was het zat om iedere dag in een routine te leven, hij wilde dat zijn leven niet langer alleen maar draaide om werken en rekeningen betalen. In 2010 zegde hij daarom zijn baan op, verkocht zijn auto en liet alles achter zich om fietsend op wereldreis te gaan.

“Ik kon niet meer tegen dat normale, voorspelbare leventje, ik voelde me net een robot in het systeem. Ik wilde iets anders met mijn leven.”

“Ik kon niet meer tegen dat normale, voorspelbare leventje, ik voelde me net een robot in het systeem. Ik wilde iets anders met mijn leven.” Hij koos ervoor om een jaar in Azië te gaan backpacken. Omdat transport en accommodatie vaak de grootste kostenposten zijn tijdens het reizen, besloot hij om zich per fiets te verplaatsen en een tent mee te nemen. “Dat was een grote gok voor mij, want ik had nog nooit een tent opgezet, had amper ervaring met lange en zware fietstochten en bovendien had ik geen tijd om me voor te bereiden. Ik kocht de fiets twee weken voordat ik aan mijn grote avontuur zou beginnen.”

Bij de locals

Inmiddels zijn Zahariz en zijn fiets al wat langer onderweg, heeft hij meer plekken gezien dan alleen Azië en de tent is tegenwoordig in no time opgezet. Enkel in de steden zoekt hij een goedkoop hostel om te slapen, tenzij hij wordt uitgenodigd om bij locals te blijven. En dat gebeurt vaker dan hij van tevoren had gedacht. “Mensen vertelden me bijvoorbeeld dat de inwoners van Scandinavië een ‘koud karakter’ hebben. Ik heb echter het tegenovergestelde ervaren. De eerste dag dat ik daar fietste werd ik al uitgenodigd om bij mensen thuis te slapen, ze behandelden me gelijk als familie. Dat is me in die omgeving vaker overkomen.”

Iedereen kan fietsend op wereldreis

In een jaar tijd reed hij zo’n zevenduizend kilometer door IJsland, Schotland, Zweden en Noorwegen. Een jaar met geweldige, maar ook met zware momenten, want het leven van een nomade verloopt niet altijd voorspoedig. “Ik kwam eens vast te zitten in een bevroren rivier toen ik deze over wilde steken. Ik vocht voor mijn leven en er was niemand in de buurt om mij te helpen. In Maleisië hebben we een tropisch klimaat, dus met zoiets had ik geen enkele ervaring. Ik heb het meeste ‘the hard way’ geleerd.”

Iedereen kan volgens Zahariz fietsend op wereldreis en een nomadenbestaan leiden, maar moet wel in zijn of haar achterhoofd houden dat het erg zwaar is. “Iedere keer dat ik een nieuwe plek bereik zijn er nieuwe dingen om over te leren; de cultuur, de gebruiken, de mensen en de taal. Soms voel ik me net een baby die niets weet en kan, zelfs een simpele maaltijd op straat bestellen kan al moeilijk zijn. Ik ben enkele keren in Azië door lokale politiemensen in elkaar geslagen of beroofd en ik had geen idee wat ik moest doen omdat ik de taal niet sprak en geen vrienden had om mij te helpen. Zulke momenten maken je erg kwetsbaar.”

Leren waarderen

Als nomadeben je volgens Zahariz ver weg van het comfortabele leven. Je hebt namelijk geen idee waar je ’s avonds slaapt of wat je volgende maaltijd zal zijn. “Maar op die manier heb ik wel een degelijk bed, een gezonde maaltijd en een dak boven mijn hoofd leren waarderen. Ik heb geleerd om te delen en niet egoïstisch te zijn.

“Met de weg als jouw thuis krijg je een andere mentaliteit. Ik leef simpel en heb weinig spullen. Maar de vrijheid die ik heb is absoluut onbetaalbaar.”

Tijdens zijn reizen is hij tweemaal teruggegaan naar Maleisië, zijn thuisland. Naast zijn vrienden en familie mist hij de spicy kitchen het meest, het eten bij Thaise restaurants komt dan het meeste in de buurt van ‘thuis zijn’. “Met name als ik ziek word krijg ik heimwee, maar ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Ik probeer altijd in het hier en nu te leven, in plaats van te tobben over het verleden of me zorgen te maken over de toekomst.” Zijn familie en vrienden bewonderen zijn nomadenbestaan, al waren zijn ouders in het begin wel bezorgd.

Trots

Inmiddels heeft die bezorgdheid plaatsgemaakt voor trots. Zahariz legt zijn avonturen vast en zijn documentaires worden uitgezonden op de Maleisische televisie. Dat is nu ook zijn voornaamste bron van inkomsten. Op die manier hoeft hij niet meer van zijn spaarcenten te leven, zoals hij op het begin van zijn reis deed. “Het is lastig om een reis in je eentje te filmen, maar ik ben eraan gewend geraakt. Ik film alles wat ik zie en meemaak tijdens het fietsen en ’s avonds in mijn tent of hostel selecteer ik dan de beste beelden.”

Wat brengt de toekomst?

Op dit moment reist Zahariz al een jaar met fiets en ter paard door Kyrgyzstan, een van de weinige plekken waar het nomadenbestaan ook nog wordt omarmd door de bevolking. Of Zahariz op zijn zestigste nog steeds op zijn fiets rondreist weet hij niet, maar hij wil zijn nomadenbestaan graag nog een lange tijd voortzetten. “Het belangrijkste is om niet echt dingen te plannen.”

“Plannen kan leuk zijn, maar aan een plan vastzitten is niets voor mij.”

“Plannen kan leuk zijn, maar aan een plan vastzitten is niets voor mij.” 
Hoewel de Maleisiër niet te veel vooruit kijkt, ziet hij een fietstocht door het Andes gebergte in Zuid-Amerika of door Oost-Afrika in de toekomst wel zitten. Ook de Karakoram highway van China naar Pakistan staat bovenaan zijn bucketlist. Maar de onontdekte en onbekende wegen zorgen ervoor dat hij nooit weet waar hij morgen weer belandt. “Ik ben nooit verdwaald, ik ga namelijk niet van punt A naar punt B. Ik ga nergens heen, ik dwaal gewoon rond. Hoe kan ik dan ooit verdwaald zijn?”

Op zijn website houdt Zahariz een dagboek bij van zijn belevenissen onderweg. Daarnaast kan je er beelden van zijn reis bekijken, waaronder deze prachtige documentaire over zijn fietstocht over de Noordpool:

Geschreven door Jessica Lokker - Jessica is (reis)journalist en belandt vaak in vreemde situaties en op bizarre plekken. Een ceremoniële dolkendans bijwonen op Bali, gered worden door natuurwachters op Sardinië of een opvangcentrum voor luiaards bezoeken bijvoorbeeld.