Stop, Stare & Collect: Angelita’s grachtenpandje
Fotograaf Maartje Strijbis bezoekt reizigers thuis, neust rond tussen souvenirs en verzamelt de achterliggende verhalen
Mensen die reizen, verzamelen. Van miniscule boeddhabeeldjes uit Thailand tot complete meubels uit Afrika en alles daar tussenin: reizigers slepen heel wat tastbare herinneringen mee van hun avonturen. In deze rubriek gaan we op zoek naar de leukste huizen van reizigers. Ze vertellen over hun reizen en tonen hun mooiste vondsten van over de hele wereld.
Angelita Kappers: expat vs. toerist
Angelita Kappers (27) werkt bij het Ministerie van Economische Zaken en woont in Amsterdam. Ze ziet zichzelf meer als expat dan als een toerist. Ze liep vorig jaar stage bij de Nederlandse ambassade in Israël en woonde een half jaar in Tel Aviv tijdens de escalatie van het conflict in de Gazastrook. Voor haar afstuderen deed ze vier maanden onderzoek in Oeganda naar de mogelijkheden van biogassystemen voor de lokale bevolking. Tussen haar bachelor en haar masteropleiding werkte ze in Rio de Janeiro en Fortaleza in Brazilië. “Brazilië is een heel jong land met veel energie, dat werkt aanstekelijk. Ik heb daar uren in de bus gezeten en zo het hele land doorgereisd. Als je alleen reist, ontmoet je altijd zo veel mensen. Ik vond de Nederlanders die ik daar ontmoette altijd leuk. Heel open, heel duidelijk en heel avontuurlijk. Terwijl als ik dan in Nederland ben, ik me weer ontzettend kan irriteren aan de mensen.”
Bovenaan haar wishlist staat Iran: “een fascinerend land, ik heb veel Iraans-Joodse mensen ontmoet en die spraken altijd met veel trots over Iran. Het trekt me wel, omdat het zo’n raar land is waar eigenlijk alles mag, maar officieel juist helemaal niet. Omdat ik zo veel in het buitenland heb gewoond merk ik dat ik Europa en vooral Oost-Europa helemaal niet ken. Ik wil graag een keer naar Boedapest.”
“Ik ben geboren in Ecuador en ik heb daar gewoond tot mijn derde. De aquarel is gemaakt door het pleeggezin waar ik vlak voor mijn adoptie ben geplaatst. Ik kwam uit het kindertehuis en om me te laten wennen aan een familie hebben ze me eerst bij een pleeggezin gezet in Ecuador in Quito. Hij, de vader was architect maar hij maakte ook aquarellen. Op dit schilderij staat een plaatsje waar ik de naam niet van weet maar het is aan de rand van het regenwoud. Mensen wonen daar in huisjes op het water. Bij mijn vertrek vonden ze dat ik iets moest hebben van hen, toen kreeg ik dit mee naar Nederland voor als ik later groot zou zijn. Het heeft jarenlang bij mijn moeder gehangen en nu heb ik het echt gekregen. Er zit een grote barst in het glas, die zit er ook al minstens twintig jaar in.”
“Een ander bijzonder bezit is een glaskunstwerkje aan een ketting. Deze fascineert me omdat hij me aan het heelal doet denken. De kunstenaar Moritz Sahling van GlasKosmos is een vriend van een vriend. Hij komt uit Hamburg. De kleur verandert als je hem in het licht houdt, ik draag het bijna nooit maar ik kijk er graag naar. Hij maakt hele mooie dingen voor geen geld, sommige werkjes lijken op koraalstructuren. Het is heel grappig want het is een gigantische jongen met hele lange dreads en dan maakt hij de meest fragiele stukjes. Ook heb ik ooit een mooi aandenken meegenomen uit Kampala in Oeganda; een masker. Het lag heel eenzaam op de markt, toen dacht ik: waarom koop ik hem niet? Het is een apart masker, maar vooral de geur die eraf komt is gek. Een soort diep, intens, gerookt hout.”
Op safari tussen de vluchtelingenkampen
“Ik ben in het oosten van Oeganda op safari geweest bij de grens met Congo. Het was ontzettend duur en daarna wil je nooit meer naar een dierentuin. Het is zo uniek om die olifanten en leeuwen gewoon in het echt te zien. Zo’n natuurpark is bijna even groot als Nederland. Je gaat er met een Jeep doorheen en het enige wat je ziet zijn die savannes met antilopen, het is echt fantastisch. Het rare was wel, omdat we aan de grens met Congo zaten, dat we op de terugweg dwars door de Congoleze vluchtelingenkampen moesten. Dat contrast is heel groot. Je hebt als toerist veel geld betaald voor een safari en dan zie je daar mensen met hun hele hebben en houwen op hun hoofd. Dat wringt. Datzelfde had ik ook tijdens mijn vakantie in Jordanië afgelopen zomer. Ik ging snorkelen in de rode zee, echt prachtig, maar op het strand waren vluchtelingenkampen met Syrische vluchtelingen. In de brandende hitte. Sta ik daar met mijn snorkelset.”
“Ik deed onderzoek naar biogassystemen en daarvoor moest ik ook naar dorpen om te kijken hoe die biogassystemen werken. Ik was daar foto’s aan het maken en toen stond er opeens een hele groep van twintig kinderen achter me. Ze riepen “ wow mzungu, mzungu”. Mzungu betekent ‘blanke mens’. Er was één meisje, ze staat voor op de foto, die iedereen gebood naast haar te komen staan om op de foto te gaan. Zij vond het fantastisch, en ze gedroeg zich als een echt model. Steeds opnieuw moest ik een foto van haar nemen en dan kon ik die ook gelijk laten zien op mijn iphone, dat vonden ze helemaal geweldig. De beste foto die ik van ze heb gemaakt heb ik groot af laten drukken. Wellicht ga ik terug naar Oeganda, dan wil ik haar graag deze foto laten zien en haar een afdruk geven.”
Herinneringen uit Oeganda
“Er is veel uit Oeganda terug te vinden in mijn huis. Zo nam ik er ook stoffen mee. Heel veel van deze stoffen worden ook in Nederland gemaakt bij Vlisco en dan importeren ze die vanuit Afrika. Het idee is dat je stof koopt en daar naar een kleermaker gaat en een pak laat maken. Veel van mijn vriendinnen hebben dat ook gedaan maar ik had daar zelf wat minder behoefte aan. Het suffe is dat ik nu ook niet echt weet wat ik ermee moet. Ik vind ze mooi om naar te kijken. Wellicht ga ik er nog kussenslopen van maken, iets simpels. De print is zo herkenbaar, mensen weten direct waar je bent geweest.”
“Uit pure noodzaak heb ik ook een jurk gekocht in Oeganda. Ik had allemaal jurken die boven de knie vielen en dat mag echt niet. Het is een heel Christelijk land dus mijn jurk moest echt op de enkels vallen. Vooral voor interviews had ik dat toch wel nodig. Ik heb toen een aantal lange jurken gekocht en dit was de leukste. Een blote hals en blote armen mocht wel gelukkig. Het was daar zeker dertig graden in de zon. Het leuke is, iedereen loopt er daar heel chic bij. Mannen lopen in pak ook al is het dertig graden. Zo’n synthetisch pak uit China dat rood kleurt van het stof op de brommer. De vrouwen lopen in lange jurken. Ik had zelf wel zo’n jurk aan maar wel met bergschoenen eronder vanwege de heftige zandwegen.”
Koken op koeienpoep
Angelita werkt momenteel aan een groot project in opdracht van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Dit project voorziet de armste bevolking in Afrika en Azië van duurzame energie. “Denk aan kleine zonnepanelen waarmee de inwoners van een heel dorp hun mobiele telefoons kunnen opladen, LED-verlichting, grid-systemen waarbij enkele huisjes aan elkaar worden gekoppeld, zodat ze van een paar kleine zonnepanelen warm water of verlichting hebben.”
“Maar wat ik echt fantastisch vind, zijn biogassystemen. Uit koeienpoep wordt methaangas gemaakt. Dit gas zet je twintig uur in een systeem en dan kun je er op koken, in plaats van op houtskool. Dit scheelt enorm veel tijd, vooral voor de vrouwen. Ook het hout wordt steeds schaarser. Inherent zorg je er zo dus ook voor dat de boskap wat minder wordt. Ik geloof heel sterk in onderwijs. Je moet mensen onderwijzen over de duurzame systemen en dan pakt de jonge generatie het wel op. Ecotoerisme moet ook echt normaal worden. Costa Rica is daar een mooi voorbeeld van. Het heeft waarde om natuurparken te beschermen. Dat zien mensen gelukkig steeds meer in. Het trekt toeristen juist aan, ook in Oeganda waar de toeristenindustrie nog in de kinderschoenen staat, groeit dat besef.”
Wandelen op de maan
“Ik ben twee keer terug geweest naar Ecuador, het land waar ik ben geboren. Er is daar een vulkaan die ik altijd op foto’s van mijn ouders heb gezien en die wilde ik beklimmen. De Cotopaxi is 5897 meter hoog. Je vertrekt om één uur ’s nachts en voor zonsopgang moet je op de top staan, want anders wordt het gevaarlijk vanwege smeltend ijs. Ik heb die top nooit bereikt omdat ik last kreeg van hoogteziekte. Ik wil graag nog eens terug, ook om de vulkaan te fotograferen. Vijftig kilometer onder de Cotopaxi woont mijn biologische familie. De plek heeft voor mij speciale waarde. Ik weet niet of ik hem nog een keer wil beklimmen. Het voelde zo vreemd, alsof ik de maan aan het bewandelen was. Ik had vier broeken aan tegen de kou, je loopt superlangzaam, want je stijgt alleen maar. Het was één van de meest fysieke uitdagingen in mijn leven. Uiteindelijk ben ik in mijn eentje terug gegaan. Een wandeling van drie uur in het donker naar beneden. Dat was voor mij het meest unieke, omdat ik echt helemaal alleen was. Ik ben nog nooit zo alleen geweest, om drie uur ’s nachts. Ik dacht ook: als ik nu ga zitten, dan ga ik gewoon houdt het gewoon op, dan vries je gewoon dood daar.”
De eerstvolgende bestemming? “Duitsland, voor werk. Niet heel tropisch dus. Maar ik zou nog best wel een tijdje in Berlijn willen wonen, er gebeurt veel daar op mijn vakgebied.”
Jouw woonkamer op Stop and Stare?
Betrap jij jezelf er ook op dat je huis zich langzaam vult met souvenirs van je vele reizen? Wij zijn op zoek naar meer wereldse woonkamers, slaapkamers, tuinen of andere ruimtes waarin we een kijkje mogen nemen. Vind je het leuk om jouw huis en mooie vondsten terug te zien in deze rubriek? Laat dan van je horen door te mailen naar: redactie@stopandstare.nl. Nieuwsgierig welke huizen Maartje eerder al bezocht? Lees dan ook haar bezoek aan het mooie huis van Justin Waerts dat vol staat met tastbare herinneringen van bijzondere plekken!
Ook leuk!
