Ilse Wolf brengt afzondering in beeld op het eiland Caldey
Een achtbaan van totale eenzaamheid en bijzondere ontmoetingen, met een prachtig eilanddocument als resultaat.
“Caldey is een minuscuul eiland voor de kust van Wales waar de tijd lijkt stil te staan. Wat ooit een bruisend eiland was met kinderen, een school en een buurthuis, is tegenwoordig de basis van een afgezonderd bestaan. Geen supermarkt. Geen straatverlichting. Alleen een vaste kern van eenentwintig bewoners, waaronder elf monniken, die één zijn met de ruige natuur. De eilanders zijn afhankelijk van het tij, het licht en elkaar.”
Ilse Wolf en de zoektocht naar afzondering
Ze is fotografe, maar ook met woorden weet ze haar weg goed te vinden wanneer ze haar afstudeerproject omschrijft. Ilse Wolf is 23 jaar oud en documentaire fotograaf, haar beelden zijn bijna poëtisch. Toen ze las over het eilandje Caldey wist ze het al: ze moest en zou er heen. En dat deed ze. Ruim vijf weken lang maakte ze onderdeel uit van de gesloten gemeenschap op het eiland. Hoe is het om zo afgezonderd te wonen? Wat brengt het eiland hen? Wat drijft hen? Ze legde het allemaal vast, studeerde af met vlag en wimpel en heeft er net haar eigen boek over gepubliceerd:’Weather Permitting’.
Authentiek contact
Je afzonderen op een totaal geïsoleerd eilandje, het lijkt niet het meest voor de hand liggende afstudeeronderwerp. Het kwam dan ook niet zomaar uit de lucht vallen. Ilse Wolf: “We leven in een prestatiemaatschappij die elke dag lijkt te versnellen. Met een knip in je vingers heb je een pizza voor je neus. Ik wilde kijken hoe het zou zijn als ik daarvan weg zou gaan. Als ik geen beschikking had over een telefoon of internet. Als ik gewoon echt alleen was met het moment. Terug naar de basis, terug naar authentiek contact. En wat is dat eigenlijk? Bestaat dat nog wel? Ik wilde mezelf uitdagen.”
“Het stormde hele dagen en ik liep eindeloos over het strand zonder iemand tegen te komen”
Ze zocht via de mail contact met een van de monniken op het eiland, de guestmaster. En ze had geluk; er bleek nog een houten huisje beschikbaar te zijn dat wordt verhuurd aan mensen die in retraite willen. Het enige huisje op het eiland dat verhuurd wordt. En zo vertrok ze. Geheel in stijl van de zoektocht naar de wereld ver weg van onze samenleving, bleek het een behoorlijke klus om op het eiland terecht te komen. “Ik zat een week lang vast op het vaste land wegens een enorme storm en overstromingen. In deze week heb ik me echt ontiegelijk eenzaam gevoeld. Het dorpje waarin ik was gestrand was een uitgestorven vissersdorpje. Het stormde hele dagen en ik liep eindeloos over het strand zonder iemand tegen te komen. Het was prachtig. Maar op dat moment voelde ik me er vooral heel alleen.”
Miss Holland
Maar het tij keerde en ze maakte vrienden met de gepensioneerde vissersmannen uit de haven. “Ik dronk thee met ze uit vieze mokken in de havenloods en luisterde grinnikend naar hun grappen over Nederland. Ik werd Miss Holland gedoopt en na een dag of drie wist iedereen dat ik ‘die fotograaf was die naar Caldey wilde’. “Toen ik er dan uiteindelijk heen kon voelde het heel dubbel. Ik had eindelijk mensen leren kennen, en op Caldey zou ik weer écht alleen zijn. Dan begon het pas echt. Toen ik het eiland zag liggen kreeg ik kriebels in mijn buik en toen Brother Titus, de guestmaster enthousiast stond te zwaaien, voelde ik me ontzettend welkom.”
Alleen op Caldey
Haar eerste bezoek aan het eiland was in januari, toen haar dagen vooral koud en stil waren. “Ik zag heel weinig eilanders en vroeg me af of er überhaupt wel mensen woonden. Ik leerde in de laatste dagen pas wat mensen kennen. Mijn dagen bestonden uit eindeloos rondslenteren en foto’s maken, in mijn dagboek schrijven en nadenken.” Maar ze kreeg een tweede kans, toen ze in maart terugkeerde en wel werd opgenomen door de bevolking.
“Ook dat duurde een poos. De eerste twee weken voelde ik me totaal genegeerd en alleen. Logisch. Niemand zou het tof vinden als er ineens een 23 jarig meisje met een camera je rust komt verstoren. Uiteindelijk leerde ik iemand kennen die nog niet zo lang op het eiland woonde maar wel een goede band had opgebouwd met iedereen. Ik ben gaan helpen met het schilderen van bankjes en wat onderhoudswerkzaamheden. Op die manier werd ik uiteindelijk geaccepteerd en kon ik bij sommige mensen zelfs binnenkomen.”
“Niemand zou het tof vinden als er ineens een 23 jarig meisje met een camera je rust komt verstoren”
En dat laatste was natuurlijk haar doel. Niet alleen letterlijk binnenkomen, maar ook figuurlijk. Ze was er immers om het eiland en haar bewoners in beeld te brengen. De eerste twee weken fotografeerde ze alles wat los en vast zat. Uit angst dat het nooit zou lukken om dichter bij de bewoners te komen begon ze al na te denken over nieuwe invalshoeken voor haar project.
Maar naarmate de weken vorderden knapte het weer op en veranderde haar dagen. “Ze werden mooier. Lichter. Minder eenzaam. Ik kon de rust voelen nu ik wist dat mijn boek er wel zou komen. In wat voor vorm dan ook. Maar het meeste wat ik heb gedaan is rondgewandeld met mijn camera. Zo ben ik naar de diensten geweest van de monniken en heb ik mosselen gevangen. Ik begon meer een te worden met het eiland.”
Salve Regina
Terugkijkend kan Ilse niet anders zeggen dan dat het een achtbaan was. “Af en toe heb ik wel echt een potje zitten huilen. Zat ik daar op een prachtige rots met het mooiste uitzicht ooit, te grienen. Niet snappend waarom ik niet gewoon kon genieten van het zijn.” Maar haar meest bijzondere ervaring kwam juist om zo’n moeilijk moment. “Ik was net op het eiland, het was donker en er was geen straatverlichting. Titus had me verteld waar de kerk was en ik liep door de regen met een zaklamp erheen. Toen ik binnenkwam was ik de enige. Om 20:00 uur gingen de kaarsen aan en kwamen de twaalf monniken langzaam binnengewandeld. Ze begonnen a capella het Salve Regina te zingen, en ondanks dat ik niet echt gelovig ben raakte het me enorm. Ik heb echt zitten huilen, zo mooi vond ik het.”
“Zat ik daar op een prachtige rots met het mooiste uitzicht ooit, te grienen”
Ilse Wolf vertrok om te ontdekken hoe het is om ver van onze samenleving verwijderd te zijn. Wat heeft ze ervan geleerd? “Dat het gewoon kan, afgezonderd leven. Op het moment dat je bewust kiest voor het alleen zijn, voelt het niet als alleen. Een bijzondere ervaring. Daarnaast geeft het zoveel rust om gewoon wat meer in het moment te leven en niet zo bezig te zijn met wat er continu in de wereld gebeurt. Nu weet ik hoe fijn het is om niet 24 uur per dag geprikkeld te worden door informatie.
“Weather Permitting” door Ilse Wolf
Het resultaat van haar meer dan bijzondere afstudeerproject is te bewonderen in haar boek Weather Permitting, dat te bestellen is via de website van Ilse Wolf. “Het is een combinatie van portret, landschap, stilleven, interviews en quotes. Echt een eilanddocument. Een poëtisch boek dat je een kijkje geeft in een gesloten gemeenschap. Het is echt precies geworden zoals ik het me had voorgesteld.”
Ook leuk!
