Op zoek naar Nessie: een mysterieus bezoek aan Loch Ness in Schotland
“Only if you drink enough Scottish whiskey’’, verklaart gids Mark met een grijns. Voor zijn tourgroep de welbekende vraag stelt is hij ze al voor. We zullen eenzelfde respons later die week nog vaak horen uit de mond van locals. Schotse whiskey is steevast het antwoord op de vraag of we Nessie mogelijk spotten. Gevolgd door een geheimzinnig glimlachje. Hoeveel glazen er voor nodig zijn wordt niet op ingegaan. Wat wel duidelijk is; Schotse whiskey moet beresterk zijn. Het laat kennelijk een prehistorisch zeemonster verschijnen. We zijn op zoek naar het Nessie; het beroemde monster van Loch Ness in Schotland.
Alsof het zo had moeten zijn. De Bed & Breakfast waar wij verblijven in Inverness draagt de naam Ness House. In Inverness, de hoofdstad van de Highlands, valt het nog wel mee met de Nessie mania. Los van de gebruikelijke tours in het lokale toeristenbureau en de souvenirshops (lees: groene zeemonsterpetten en dito koelkastmagneetjes) schreeuwt niks overdreven het monster van Loch Ness. Zo’n 23 km verderop is dat een totaal ander verhaal. Als we koud arriveren in het gehucht Drumnadrochit begroet The Loch Ness Centre and Exhibition ons al in de autospiegels. Een pictogram van Nessie schittert als logo van het museum waar het verhaal van het dier uit de doeken wordt gedaan. In de vorm van meerdere kamers word je in het museum door de mythe van Nessie gegidst. Zowel zekerheid als twijfel wordt gestrooid over het bestaan. Het is net genoeg om de mythe in leven te houden en verwonderd te blijven. Een mythe die iedereen kent en eeuwen oud is.
➸ Lees ook: 5 autoroutes in Schotland
Speelgoedduikboot
Nessie wordt voor het eerst in 564 gespot in de rivier Ness, die ontspringt uit Loch Ness. Een zwemmende monnik kan het onfortuinlijke voorval helaas niet navertellen volgens een naslagwerk uit die tijd. Het duurt een flink tijdperk voor het monster weer opduikt. In de jaren dertig wordt Nessie volop gesignaleerd. Het is Aldie Mackay met haar relaas in de Inverness Courir op 2 mei 1933 die het blik waarnemingen opentrekt. Ze ziet – in haar woorden –‘’een wezen met het lijf dat lijkt op die van een walvis’’. Een nauwkeurigere beschrijving komt twee maanden later van het koppel Spicer. Voor hun neus zien ze Nessie oversteken. Van het walvislijf alleen is geen sprake meer. Het heeft een golvende nek erbij gekregen en kleur bekent; het is donker olifantengrijs. Verder weten ze dat het dier acht meter lang is en van origine prehistorisch is. De Londense pers duikt in het smeuïge verhaal en stuurt Duke Wetherall op pad. Al snel vindt hij een voetafdruk in de modder. Fotografisch bewijs laat tot 1934 op zich wachten tot dokter Robert Wilson Nessie op de gevoelige plaat vastlegt. En dat kiekje ligt gevoelig. Zeker als het wordt ontmaskerd als hoax; een in scene gezette foto. Het blijkt niet Nessie op de plaat te zijn maar een verfraaide speelgoedduikboot met monsterkop. Ook de voetafdruk is niet zuiver; deze is van een nijlpaard.
Een boottocht over Loch Ness in Schotland
Sinds de verhalen opdoemen zijn er talloze onderzoeken gedaan naar het monster van Loch Ness in Schotland. Geen een heeft het bestaan bewezen. Diverse onderzoekmethodes zijn aangewend. Van het bestuderen van het aanwezige waterleven tot het populaire sonaronderzoek. Heel de loch is zelfs een keer afgescand met een vloot boten uitgerust met sonarapparatuur. Tegelijkertijd voeren ze horizontaal het loch door. Niets wees op het bestaan. Vandaag de dag wordt er nog steeds sonaronderzoek uitgevoerd vertelt schipper Ali Metheson van het Loch Ness project. Op zijn boot de Deep Scan neemt hij dagelijks mensen mee het water op. De schuit doet zijn naam eer aan. Op de boot is sonarapparatuur aanwezig die standaard aanstaat als Ali uitvaart. Iets zien doet hij echter nooit. Hij was het dan ook die een Australisch stel aanmoedigde naar de media te stappen met hun vermoedelijke foto van het monster. In de nieuwsberichten hierover wordt herhaaldelijk vermeld dat het om de eerste sighting gaat in lange tijd. Ze waren bang dat het dier een sabbatical had genomen.
➸ Meer Schotland: Roel maakte een trekking over de Cape Wrath Trail
Toch valt er veel over de opname te zeggen, zoals altijd het geval is. “Vaak is de foto te verklaren’’, zegt Ali. ‘’Ronddrijvende takken, golven van een boot, een zwemmend hert’’, dreunt hij op, ‘’de opties zijn eindeloos’’. Wat eveneens niet helpt is de staat van het water. Het water is zeer troebel; gemixt met turf en veen afkomstig uit vele beekjes en riviertjes die in het loch uitmonden. Het zicht wordt zodoende beperkt. “Daar komt bij dat Loch Ness heel diep is. Loch Ness in Schotland kreeg zijn vorm toen de gletsjers van de laatste ijstijd zich tienduizend jaar geleden terugtrokken. Het is 37 kilometer lang en het diepste punt is 226 meter. Dat bemoeilijkt het zoeken.” Ook nu wordt er niks tijdens de cruise gevonden. Ondanks het ijverige turen over de wateroppervlakte. Gelukkig heeft Ali Nessie al één keer gevonden met het Loch Ness Project. Letterlijk, figuurlijk. Tijdens het scannen van de bodem werd een filmprop van het zeemonster aangetroffen. “De filmcrew had het nepmonster per ongeluk laten zinken. Het heeft bijna vijftig jaar in het water gelegen.”
Ex-vrouw
Na nog even over Loch Ness gestaard te hebben vanaf de oever en een rondje eromheen te zijn gereden geven we het op. Peinzend over de mythe van het monster van Loch Ness in Schotland, verdwijnen we een pub in voor een laatste pint (we slaan de Schotse whiskey toch maar over). We zijn het erover eens; het is te mooi om waar te zijn. De barman geeft ons nog een sprankje hoop als hij zegt het monster gezien te hebben. “Ik heb het vaak genoeg gezien’’, stelt hij op een serieuze toon voor hij in een luid gebulder uitbarst. “Mijn ex-vrouw is het monster van Loch Ness’’.
Ook leuk!
