Per scooter door Indonesië: 2000 km van Bali naar Flores

Deze zomer had ik tijdens mijn verblijf in Indonesië mijn zinnen op één locatie gezet: de Kelimutu vulkaan op Flores. De complexe vulkaan met de drie kratermeren die om de haverklap van kleur veranderen hebben iets magisch. Het is zo’n plek die je automatisch op je must-see lijstje zet wanneer je er een foto van ziet. Dus voordat je begint met lezen: je bent gewaarschuwd.

Per scooter door Indonesië reizen

Vanaf Denpasar, Bali ben je binnen drie uur met het vliegtuig op het eiland Flores. Maar tijdens een rustige middag op het Balinese strand sloeg de verveling toe en besloten mijn vriend en ik om per scooter naar Kelimutu te gaan. Ter verduidelijking: hiervoor moet je vanaf Bali dus eerst over Lombok, Sumbawa en een groot gedeelte van Flores reizen. Een enkele rit is meer dan duizend kilometer, de kilometers die je over zee aflegt niet meegerekend.

Ik houd ervan om landen per scooter te ontdekken, dus met veel enthousiasme begonnen we aan een onvergetelijke trip van ongeveer drie weken, eilandhoppend door Indonesië. We hebben ons dagelijks opgefrist bij watervallen langs de weg, verrassende gesprekken gehad met locals en dingen gegeten waar ik nu nog steeds over droom. Maar deze reis bestond ook uit tochten door de bergen in het donker en lekke banden die niet meer op één hand te tellen waren. De volgende tips bereiden je zo goed mogelijk voor op een trip per scooter door Indonesië.

Het huren van een scooter

Wil je met een scooter door Indonesië reizen, zorg er dan voor dat je in Nederland een internationaal rijbewijs regelt, want als je zonder dit papiertje wordt tegengehouden door de politie heb je een groot probleem. Er zijn zelfs bedrijven die je zonder dit bewijs geen scooter verhuren. Onze scooter huurden we voor ongeveer tachtig euro. Geef van tevoren even aan dat je een lange trip met de scooter gaat maken. Wij kregen namelijk de dag voor vertrek een andere scooter met een sterkere motor mee, wat erg van pas kwam in de berggebieden. Ik raad het af om een scooter te kopen en aan het eind van de rit te verkopen. In Indonesië is het namelijk vrijwel onmogelijk om een scooter op een ander eiland te verkopen als waar je deze vandaan hebt, in verband met de kentekenplaat.

Je mag er rustig vanuit gaan dat je minimaal vijf lekke banden gaat krijgen onderweg. Je hoeft echter geen extra set banden mee te nemen, want in bijna ieder dorp woont wel een manusje-van-alles die deze op voorraad heeft en jouw lekke band kan verwisselen. De kosten verschillen per eiland, maar meestal ben je niet meer dan tien euro kwijt. Bovendien is het vaak binnen een uurtje opgelost. De eerste keer kwamen we zwaar gestrest bij de bandenplakker aan, de tweede keer vroegen we al of ze ook koffie verkochten en de derde keer zijn we in de tussentijd naar een lokale markt gegaan om de tijd te doden.

Een spoedcursus Indonesisch

Het is niet alleen heel amusant om de verraste blikken van Indonesiërs te zien als je hun taal spreekt, het kan je ook aardig uit de brand helpen. Tijdens onze gehele rit per scooter door Indonesië zijn we maar weinig buitenlanders tegen gekomen. Op Sumbawa was dat er bijvoorbeeld slechts één, en dat was een Spanjaard die op zijn fiets een buitengewone rondreis door Azië maakte. Het is dus niet verwonderlijk dat de locals hier geen of amper Engels spreken.

De meeste warungs (lokale eethuisjes) hebben geen menukaart, dus als je geen verrassingsmenu wilt leer je de basiswoorden voor bijvoorbeeld kip (ayam), nasi (rijst) en vis (ikan). De vraag ‘apa kabar?’ (hoe gaat het?) tovert een glimlach op ieders gezicht en je kunt niet vaak genoeg de mensen voor hun behulpzaamheid en gastvrijheid bedanken met ‘terima kasih’ (dank je wel). Zodra je ‘Belanda’ (Nederland) zegt zijn Robben en Van Persie het nieuwe gespreksonderwerp. De basiswoorden kunnen echt een verschil maken: je kunt tien minuten met je armen en benen zwaaien om uit te leggen dat je een lekke band hebt, maar met de simpele woorden ‘tambal ban’ leg je uit dat je band opgelapt moet worden.

Handig om mee te nemen

Na één dag op de scooter had ik het idee dat ik met mijn gezicht voor een rookkanon was gaan staan. Met een doekje haalde ik letterlijk een laagje zwart van mijn gezicht af, die door de uitlaatgassen van het Indonesische verkeer was ontstaan. Het mondkapje was een van de meest efficiënte aankopen die ik ooit op reis heb gedaan. Deze kun je op de markt kopen, maar die ze bij de apotheek verkopen werken ook prima.

In Indonesië zijn er natuurlijk benzinestations, maar wel mondjesmaat. Gelukkig zijn er genoeg locals die literflessen benzine aanbieden langs de weg. Deze flessen zijn iets duurder, maar voor westerse begrippen nog steeds zeer betaalbaar; nog geen euro per liter. Of het helemaal legaal in Indonesië is weet ik niet, maar zorg ervoor dat je altijd een gevulde literfles benzine bij je hebt. Je zult niet de eerste zijn die wat langer bij een prachtig panorama blijft hangen, waarna je in het donker verder moet rijden en je nergens meer kunt bijtanken. Met zo’n reservefles kom je niet voor verrassingen te staan.

Je zit diverse keren op een boot om over te steken naar een ander eiland. Zodra de boot vertrekt worden er picknickmanden op de grond gestald en matrassen op mysterieuze wijze tevoorschijn gehaald. Bij een langere oversteek, zoals de reis tussen Sape (Sumbawa) en Labuan Bajo (Flores), biedt het personeel soms een eigen kamer aan voor een klein bedrag zodat je even kunt slapen. Het is fijn om een boek, wat muziek of een spelletje bij je te hebben om de tijd te doden, alhoewel je dat ook prima kunt doen met het bekijken van alle taferelen die zich aan boord afspelen. Hoe je op een veilige manier per boot in Indonesië reist lees je hier.

Welke route?

Ik houd nooit zo van plannen tijdens mijn reizen, maar het is handig om in ieder geval een indicatie te hebben van waar je heen wilt gaan en welke plekken je onderweg wilt bezoeken. Mijn bezoek aan Kelimutu was absoluut een van de hoogtepunten van mijn verblijf, maar de trip ernaartoe was onvergetelijk. Mijn vriend en ik hebben bijna drie weken op één scooter gezeten; dat was een betere workout voor mijn billen dan een half jaar naar de sportschool gaan. Sommige dagen waren we meer dan elf uur ‘on the road’; een lunchmomentje hier, een fotomomentje daar. Je komt onderweg zo veel prachtige en niet-toeristische plekken tegen.

Zo zit je het ene moment op een prachtig en verlaten strand je ontbijt te eten, terwijl een groepje geiten je verbouwereerd aanstaart en uiteindelijk verder loopt. Diezelfde avond geniet je van een zonsondergang die de kilometerslange rijstvelden een rode gloed geeft. Je hebt echter niet voor alles tijd ingecalculeerd. Schat dus van tevoren je reistijd in en ga er vanuit dat je een paar extra dagen nodig hebt. Op die manier hoef je geen keuzes te maken en geniet je van alles wat er op je pad komt.

Better safe than sorry

Hoewel je je niet bang moet laten maken door horrorverhalen over het verkeer in Indonesië, is het wel belangrijk om goed op te letten. Indonesiërs rijden roekeloos, te snel en gaan vaak met een borrel op alsnog rijden. Ik heb met eigen ogen gezien hoe een geit werd aangereden en ik heb meerdere keren als ramptoerist langs een ravijn gestaan om naar de resten van twee op elkaar gebotste scooters te zoeken. Let dus zelf goed op en laat gevaarlijke chauffeurs zo snel mogelijk passeren: better be safe than sorry.

Foto’s: Jessica Lokker

Geschreven door Jessica Lokker - Jessica is (reis)journalist en belandt vaak in vreemde situaties en op bizarre plekken. Een ceremoniële dolkendans bijwonen op Bali, gered worden door natuurwachters op Sardinië of een opvangcentrum voor luiaards bezoeken bijvoorbeeld.