Op wereldreis gaan en niet meer terug willen? Het overkwam Rosa…

Drie dagen na haar scriptieverdediging stapte ze op het vliegtuig voor een mini wereldreis naar Zuid-Afrika, Azië en Australië. Maar nu- precies een jaar later- heeft ze haar hart verloren aan het wonen op verschillende plekken en maakt ze nog geen plannen om terug naar huis te keren. De 23-jarige Rosa Bertram werd verliefd op de wereld en is de belichaming van ‘slow travel’. Sinds vorig jaar versterkt ze ons team met bijzondere verhalen en tips van haar reizen. Tijd om haar beter te leren kennen!

“Toen ik op mijn 19e voor het eerst een vriend opzocht in Berlijn, ging er een wereld voor mij open. Ik was altijd zo gefocust geweest op Amsterdam: ik schreef erover in Het Parool, had zelf een partyblog over de underground partyscene en kende zoveel mensen, dat was echt mijn leven. In Berlijn leerde ik mensen kennen van over de hele wereld en werd nieuwsgierig naar meer.” Ze koos voor Zuid-Afrika, Indonesië en Australië en zou in totaal een jaar of anderhalf wegblijven. Maar het liep allemaal totaal anders dan ze vooraf had bedacht…

“Veel mensen houden van snel reizen, veel zien, maar overal weinig tijd door brengen. Dat heb ik andersom”

Stapelverliefd

Onderweg valt ze van de ene in de andere verbazing en wordt stapelverliefd op het vrije leven. Als ze na een bezoek aan het festival Africa Burn terugkeert naar Kaapstad, beseft ze dat ze helemaal niet per se in Amsterdam hoeft te eindigen. Ze kiest ervoor om niet als backpacker van de ene naar de andere plek te gaan reizen, maar overal wat langer te blijven. Rosa: “Veel mensen houden van snel reizen, veel zien, maar overal weinig tijd door brengen. Dat heb ik andersom. Ik vind het heerlijk om me voor een tijdje ergens te settelen, een fiets te hebben, een baan, lokale vrienden, een huisje en een surfboard.” Op dat moment besluit ze voor onbepaalde tijd weg te blijven en verliest op elke plek waar ze neerstrijkt een stukje van haar hart.

Benieuwd naar Rosa’s tips voor Zuid-Afrika, Indonesië en Australië? Check hier al haar bijdrages voor Stop and Stare.

Surfen in Zuid-Afrika

Precies een jaar is ze nu ‘onderweg’ en kijkt terug op een periode waarin ze meer meemaakte dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Van het ene avontuur rolde ze in het andere: “In Kaapstad had ik een hele leuke vriendengroep, een mix van locals en andere nationaliteiten. Ik surfte voor het eerst, maakte mooie roadtrips en woonde bij een vriendin in de leukste buurt. Na een maand moest ik weg omdat ik vrijwilligerswerk in een wildlifepark had gepland. Dat bleek enorm tegen te vallen. Het leek meer op een zomerkamp voor minderjarige Engelsen dan op een natuurpark.”

“In mijn twee vrije dagen ging ik naar Jeffrey’s Bay, een dorpje dat heel populair is onder surfers. Ik nam er een surfles en mijn mond viel open van de relaxte sfeer, de surf dudes en het prachtige uitzicht. Na een weekend hangen met de locals kreeg ik een baantje achter de bar en bleef daar de laatste 1,5 maand van mijn visum. Ik woonde in een hutje op het strand, leerde surfen en maakte een prachtige roadtrip. Ik kreeg in het hostel zelfs een eigen hoekje waar ik mijn veren kon verkopen, die vlocht ik in haar en verdiende daar wat geld mee. Ook maakte ik de wereldwijde surfcompetities mee en surfte op hetzelfde moment dat prosurfer Mick Fanning werd aangevallen door een haai!”

Eerst dacht ik dat ‘ie me misschien naar een ander land zou smokkelen

Op zee in Australië

Met pijn in haar hart verliet ze uiteindelijk Zuid-Afrika en reisde door naar Indonesië. Ze sprak er af met wat Nederlandse vrienden en bezocht de mooiste plekken op Bali en Lombok. Een maand later vloog ze door naar Cairns, Australië. Rosa: “Het bleek de saaiste stad ooit en ik kon mijn plekje niet vinden in die grote toeristische stad zonder strand en met drinkende backpackers. Maar ik had er al een kamer en een baantje in een restaurant dus ik besloot een paar weken te blijven zodat ik geld kon sparen om een oud busje te kopen. Tijdens de eerste avond in het restaurant leerde ik een rijke Australische man kennen die vroeg of ik met een vriendin op zijn privé vissersboot kwam werken als hostess tijdens een vijfweekse vistrip. Eerst dacht ik nog dat ‘ie me misschien zou smokkelen naar een ander land, maar toen ik hem beter leerde kennen bleek alles goed te zitten.”

En zo bracht ze vijf weken door op het Great Barrier Reef, met elke dag een paradijselijke onderwaterwereld om te bewonderen, heerlijk eten en drinken en leuke mensen. Een droom waarin ze verliefd werd op het leven op zee. Van daaruit vertrok ze naar een nieuw paradijs: Byron Bay, de plek waar ze nu nog steeds woont.

Je kunt je leven overal leiden

Tijdens deze bijzondere maanden drong er iets tot haar door. “Ik besefte ineens dat je je leven overal kan leiden. Waarom zou je dat uit gemakzucht doen op de plek waar je dat al je hele leven doet en die je zo goed kent? Ik begon een kleine hekel te krijgen aan Amsterdam. Ik kende alles zo goed, alles was hetzelfde, met al die trends en aandacht voor wat hip is. Ik besloot dat ik daar niet meer naar terug wilde.”

Hier vind je geen kantoren, geen mensen in pak, geen haast.

“Sinds kort besef ik me dat Amsterdam een prachtige stad is, maar gewoon anders. Voor nu wil ik graag in een omgeving zijn met natuur, vrolijke mensen, mooi weer en de vrijheid om te kamperen, hiken, surfen, de dag en avond buiten door te brengen en in een klein dorpje te leven. Dat heb ik momenteel gevonden in Byron Bay: een prachtig klein surfdorpje waar iedereen buiten leeft, elkaar kent en van het leven geniet. Het is hier zo anders dan thuis. Mijn moeder woont in het centrum van Amsterdam en moet twintig minuten met de hond lopen voor het dichtstbijzijnde park. Hier in Byron Bay is het een paradijs van dingen die ik belangrijk vind. Hier vind je geen kantoren, geen mensen in pak, geen haast.”

De keerzijde van de ‘Byron Bubble’

Het klinkt als leven in een paradijs, maar zitten er aan zo’n zwervend bestanden geen nadelen en moeilijke momenten? Dat wel, al is het maar de praktische zaken die bij lang reizen komen kijken. Op elke plek zoekt ze een baantje, maar over een paar maanden verloopt haar Working Holiday Visum. Dat betekent dat ze haar geliefde Byron Bay achter zich moet laten om een paar maanden op een boerderij te gaan werken en zo een tweede visum te kunnen krijgen. “Ik probeer er nog niet aan te denken en van elke dag te genieten. Dit is echt mijn thuis, waar ik me fijn voel en m’n vrienden heb. Dit is het leven waar ik van hou.”

Helemaal vanzelf ging dat thuisvoelen niet, de eerste maanden in Byron Bay waren nogal overweldigend. “Na een paar maanden in de ‘Byron bubbel’ voelde ik me ineens toch alleen. Wie van deze mensen kende me nu echt? Wat doe ik hier nou eigenlijk? Het voelde maar als oppervlakkig en ik wilde weg. Maar ineens dacht ik bij mezelf: wat ben ik verwend, ik neem dit prachtige leven voor lief. Toen ging er een knop om en sindsdien geniet ik weer van elke dag in Byron. Er zijn niet veel plekken op de wereld waar je zo vrij en afgesloten van ‘het systeem’ kunt leven.”

Huis tussen de palmen

En als ze dat vrije leven beschrijft dan kan je haar moeilijke ongelijk geven. Rosa: “Ik woon samen met vrienden in een prachtig huis tussen de palmbomen vlakbij het strand, met zes surfboards voor de deur. Als ik op m’n mooie beach cruiser door ‘town’ fiets kom ik gemiddeld twintig mensen tegen die ik ken. Aan het eind van de dag geniet iedereen van de zonsondergang op main beach, met gitaarmuziek en uitzicht op prachtige golven. Het is leven in een klein paradijs, natuurlijk niet voor altijd, maar op deze leeftijd is het geweldig om op deze manier te genieten.”

“Ik bezoek watervallen, ga kamperen, hiken, surfen en ben altijd buiten. Laatst moest ik naar een groter dorp in de buurt om een deken te kopen en ik schrok gewoon. Al die mensen in pak die in hun pauze buiten zaten te roken en allemaal naar de zelfde sushi afhaaltent gingen om daarna weer de rest van de dag binnen door te brengen in een kantoor. Ik was blij toen ik weer terug kon naar het vrolijke Byron.”

En de toekomst dan?

“Om eerlijk te zijn denk ik niet dat ik voorlopig terug wil. Over mijn toekomst denk ik regelmatig na, maar hoe het gaat lopen weet ik niet. Voorlopig blijf ik nog wonen en werken in Australië en ik wil graag nog meer zien van de wereld. Voor mij staat bij alles altijd voorop dat ik doe wat me blij maakt. Dus als dat op een bepaald moment toch weer Amsterdam is, dan doe ik dat. Maar als dat iets of iemand anders is, dan volg ik dat gevoel. Waar ik ook ben, ik denk dat ik mijn vrije leven altijd voortzet.”

Beeld: Rosa Bertram/Merel van Esch

Geschreven door Naline Roodbeen - Naline is de oprichter van Stop and Stare. Ze wordt het allergelukkigst van reizen en schrijven. Heeft een voorkeur voor verre oorden maar vindt Nederland stiekem het allermooist. Krijgt vlinders van roadtrips, Aziatisch eten en vreemde talen. Is graag zuinig op de aardbol en fan van duurzaam toerisme.