Travel diary | De waarheid over een kampeertripje in de Ardennen

“Allee, wie rijdt er ’s avonds laat dan ook over de camping?” Het was niet echt een vraag, eerder een sneer. Aan ons kampeeradres, een paar plaatsen verderop. Waar we nog niet waren ingetrokken. De inboedel lag nog in mijn auto, die participeerde in het voorval. Samen met mij. Een kampeerplek zoeken in het donker was nou eenmaal niet eenvoudig. Zeker als je geen hand voor ogen ziet. Laat staan een vinger.

Met behulp van gemompelde instructies en een zaklamp moest het ons lukken. Het was een kwestie van de wagen even steken en omdraaien. In theorie. De praktijk pakte ietwat anders uit. Een kromme haring , uitgereden scheerlijn en… boze overbuurman. De excuusharing hielp helaas niet. Verontschuldigen en de belofte ons weg te scheren wel. De aanspraak was er. We hadden kennis gemaakt met de buurt en zij met ons. Niet zoals gepland, maar ja wat ging er wel gepland? Hopelijk het opzetten van de tent in het duister.

Wijntje in het natte gras


De zaklamp was intussen onze beste vriend geworden. Samenwerken was de sleutel voor het opzetten van de tent. Iemand scheen, de ander jaste de haringen erin. Het moet een interessant beeld zijn geweest. Wij tweeën – drie met de zaklamp – in de duisternis, rondgraaiend naar haringen in het natte gras. Toen de tent eenmaal stond, was een wijntje dan ook op zijn plaats. Laat het echte kamperen maar beginnen!

Poehhh!


Zes uur en twee kreupele ruggen later, was het tijd om de Ardennen te verkennen. Per mountainbike. Kriskras door de natuur nabij Dochamps. Een mooi parcours van 25 kilometer was ons beloofd met hier en daar een ‘redelijke’ klim. Dat konden wij wel. Koud in de bossen stond ons de eerste uitdaging al te wachten. Een almaar stijgende heuvel. De mouwen werden opgestroopt, de pedalen ingetrapt. GASSEN! Poehhhhhh, was hetgeen wat over onze tongen rolden na het bereiken van de top. En dat was nog maar het begin van de tocht. Poehhh! Gek genoeg gingen bij ons de afdalingen een stuk sneller dan de stijgingen. Soms iets te snel. Bij een heftige afdaling met hoge graszoden bijvoorbeeld. Een schreeuw van vriendlief was het logische gevolg. Toen hij niet antwoordde, was een blik achterom toch even noodzakelijk. En ja, daar lag hij. Gevouwen in zijn fiets. Een gat dat hij niet in de gaten had, bleek de oorzaak.

Overtollige drek


De route bracht ons langs verscheidene dorpjes. Fier stak de kerkklok boven de kernen uit. Het was er rustig. Stil zelfs. Je hoorde enkel de wind razen en ergens in de verte verdwaalde klanken van een boer die aan het ploegen was. Er heerste totale rust. Op adem komen kon dan ook op de mooiste plekken. Midden in het woud bij een beekje, in een weiland langs de weg. Aan jou de keus. Over slibberige bospaadjes – meer blubber dan weg – vervolgden we onze weg. Tot ik zo nodig een stunt moest uithalen. Dat ene baggervrije stukje weg langs de helling, onderlangs stroomde een beek en staken bomen af, daar fietste ik wel even overheen om de modder te omzeilen. In theorie – moest me op dat punt eigenlijk gaan afvragen wat er wel gepland ging. Niet dus. Een kleine miscalculatie en overtollige drek zorgden ervoor dat ik half op de helling lag, half in de smurrie. Gevouwen in mijn fiets. We hadden nu beiden onze beurt aan fietsongelukken gehad. Gelukkig.

De rest van de tocht moesten we even afkloppen. Het missen van de routebewijzering en boom op de weg waren nog enkele minimale incidenten. Tot de Klim. Met het kwik op 36 graden voelde het als een Tour d’ Ardennen. Een restaurant aan het einde van de heuvel was de welkome finish. Voldaan kwamen we ’s avonds weer aan op de camping. De overbuurman gunde ons zowaar een blik waardig. Yes, aanspraak!

Praktijkdag


Zes uur en twee krommere ruggen (net zo krom als de haring van de overbuurman was) later was het alweer tijd om de tent in te pakken. Goddank in het volle daglicht. Onze beste vriend was niet nodig. Bij het wegrijden, hield overbuurman een angstvallig oogje op ons. Toen we zijn scheerlijn en haring ruimschoots voorbij waren, zakte hij met een zucht in zijn campingstoel. Overdag op de camping rijden is nou eenmaal een stuk minder spannend. Misschien werd het wel een goede praktijkdag voor ons en hetgeen wat we hadden gepland: een klimparcours in een steengroeve.

Viergangen diner


Het klimtuigje was onze uitrusting. Een rotswand onze challenge. Gewapend met karabijnen werd de wand beklommen. Een vriendelijkere klim dan de dag ervoor. Boven hield zich een parcours tussen de bomen op. Een ijzeren touwbrug bracht je naar de tokkelbaan. Alles verliep gladjes, geen totdat-momenten. Ook niet bij het abseilen. Voor we het wisten, was het alweer tijd om te gaan. De Ardennen achter ons te laten. Het einde van de korte kampeertrip die ietwat anders uitpakte. Tijdens een traditioneel camping viergangen maal- soep, knakworsten, gebakken ei en een ijsje van de benzinepomp – bereid op een gasbrander, werd het uitje uitvoerig besproken. De belangrijkste conclusie? Geen tent meer opzetten in het donker. Period.

Geschreven door Manon Bimbergen - Geveld door reiskoorts. Zo kun je Manon het beste omschrijven. Heeft naast reizen ook een grenzeloze voorliefde voor koffie, hardlopen en sushi. Hoopt na het afronden van haar studie journalistiek door Australië te trekken.